De zin en onzin van Babypraat

Toen mijn zoontje Jesse klein was, heb ik mensen om ons heen meermalen geërgerd gevraagd niet in baby- en kinderklets-taal, maar normale grote mensentaal tegen hem te praten. Want dit was inmiddels pedagogisch en onwikkelingspsychologisch een bekend aanvaard inzicht in alle media rondom kleine kinderen en zou bevorderend en stimulerend zijn voor taalontwikkeling. Sterker nog, babypraat is slecht voor de ontwikkeling.

Met kromme tenen hoorde ik tegen hem gepraat worden als "Doet ie hapjes eten ja? Ja? Doet ie mondje open goed zo...". En ik was er van overtuigd dat het op de een of andere manier een normale taalontwikkeling zou belemmeren.

Aan iedereen die ik terecht heb gewezen: Sorry. 

Ik bedacht mij deze week dat er waarschijnlijk ook zo tegen mij en mijn broer gepraat is vroeger. En met onze taalontwikkeling is echt helemaal niks mis. Sterker nog, ik kon als eerste lezen in de klas en had een 8, ik kan me het moment nog zo voor de geest halen. En ik heb een liefde voor taal, die misschien wel ontstaan is door het luchtig te maken, in plaats van ontwikkelingsgericht. Wie zal het zeggen. Dit is natuurlijk niet echt bewijs, het is maar een enkel geval.

Kijk ik naar onderzoeken naar dit onderwerp, vind ik elkaar volledig tegensprekende onderzoeken, het is maar net hoe je er naar kijkt, en hoe het onderzoek uitgevoerd wordt.

Tot voor kort was de trend: praat normaal tegen je kind, geen babypraat, en volwassen, complexe zinsconstructies. Hoe meer taal en woorden hoe beter. Wel met het oog op het produceren van een prestatie-robot mijns inziens als je het onderzoek leest, maar ok. Lees hier verder. En natuurlijk zeg ik niet, praat niet normaal tegen je kind. Ik bedoel alleen maar te zeggen, praat zoals het goed aanvoelt, en vermijd niet halsstarrig kindertaal of versimpelde uitleg. 

Het meest recente inzicht is (deze week): babypraat is juist goed voor de ontwikkeling van je kind. Het is namelijk niet het aantal worden wat tegen het kind gepraat wordt, maar hoe en in welke context. Geanimeerd praten en babypraat zorgt voor een betere ontwikkeling. Klik hier om er meer van te lezen. Het is toch ook niet voor niks dat iedereen geneigd is om baby-achtig en geanimeerd te praten als ze communiceren met een klein kind? Het is zelfs zo dat iedereen dit van nature doet (met uitzondering van vrouwen die te kampen hebben met een post-partum depressie, dat zegt ook al wat!). 

Mijn eindconclusie en tip en advies voor alle jonge ouders: Wees gewoon liefdevol en betrokken, praat om contact te maken met je kind, schuw geen moeilijke woorden en schuw ook geen babypraat. Wees en doe gewoon hoe jullie zijn en trek je niet teveel aan van onderzoeken en verantwoord bezig zijn. Zoals in heel veel gevallen: volg je gevoel en intuïtie, dan komt het goed!