Ik zat net wat te lezen over taalontwikkeling bij je kind. Ik had me er nog helemaal niet in verdiept want het gaat hier helemaal prima met de taal. En dat ondanks mama’s twentse accent. Ik hoor bij hem écht niks bij de ‘nee’ en die hoor ik nog al eens, want hij is twee…
Maar goed, wat ik zeggen wou, is dat ik vond dat wanneer je de taalontwikkeling van je peuter wilt stimuleren, je je het beste niet kunt laten verleiden tot het corrigeren van foute uitspraak of verkeerde volgorde van woorden. Ook vooral niet reageren met kindertaal.
Wat dan wel? Reageren met de juiste woorden en uitspraak, waarbij de aandacht gevestigd wordt op WAT het kind zegt en niet HOE hij het zegt, is de gulden regel. Focus op de fouten veroorzaakt mogelijk een verminderd zelfvertrouwen en tevens doet het plezier in het leren praten ook afnemen. Dit vind ik ook mooi passen bij de inzichten van de positieve psychologie waarbij we ons op de pret richten, en op wat we allemaal al kunnen, in plaats van op het repareren van onze tekortkomingen. Met pret en het goede voorbeeld heb je de juiste ingrediënten al te pakken!
Monday 19 July 2010
Thursday 8 July 2010
De ondergewaardeerde huismoeder
Ik zit dus zo een artikel te lezen over de huismoeder die zich ondergewaardeerd voelt. Hier kun je het artikel lezen. Mijn gevoel van onbehagen groeit nauwelijks waarneembaar en ook zonder direct aanwijsbare reden. Ik lees het nog eens, en begin me wat op te winden over allereerst het feit dat het zo is. Vrouwen voelen zich ondergewaardeerd in hun rol als moeder en huisvrouw in deze maatschappij. Echt jammer dat dit zo moet zijn. Hoe denk je dat de toekomst gecreëerd wordt? De kinderen van nu zijn de toekomst van morgen. Dat is geen cliché dat is waarheid. En denk je dat opleiding, scholing, en een MBA alles wel weer rechttrekt?
Een van de ergste dingen die je een kind kan aandoen is een moeder die zich niet lekker voelt. (dit las ik gisteren toevallig in het 'Vrouwelijk Manifest' een spiritueel boek over het vrouw-zijn, en ik vind dit ook). Daarom maak ik mij daar toch een beetje boos over. Nog steeds lees ik uit de tekst een beetje dat de vrouw zich ondergewaardeerd voelt omdat zij van ánderen een 'status nog lager dan een straatveger' krijgt toebedeeld. Dus foei maatschappij en arme vrouwen. Maar hoewel ik het oprecht betreurenswaardig vind dat de samenleving zo opgebouwd is dat dit zo omschreven en geaccepteerd kan worden en dat wij dit zo vinden, ligt er toch ook een verantwoordelijkheid bij de vrouwen zelf.
Het gevoel van de vrouw is afhankelijk van wat de anderen van haar vinden, lees ik hier. Is de vrouw afhankelijk van de waardering van anderen om zich goed te voelen? Dat mag ik toch hopen van niet. Ik geloof er met heel mijn hart in dat iedereen en dus ook sociaal economisch minderbedeelde moeders zonder baan of met een baan die geen voldoening geeft, in staat zijn om de leiding te nemen over hoe zij hun leven leven en beleven. En als deze vrouwen dit zelf ook geloven dan zoeken en creëren ze hun eigen geluk. Dat hoeft geen geld te kosten.
Bovendien, als het moederschap teleurstelt en je hebt geen financiële middelen, hoe kan het dan overigens dat er voortdurend over 'kinderen' gepraat wordt. Denken deze mensen dat een 2e of 3e kind deze dingen zullen veranderen?
Ik snap echt dat het voor sommige moeders niet makkelijk is, geen geld, slechte behuizing, je kind moet gevoed worden, de wasmachine is stuk. Maar het is niet van de één op andere dag zo gekomen, en je hebt zelf de macht en kracht in je om het tij te keren. Ook al heb je geen cent extra, hoezeer je je gewaardeerd voelt heeft toch zeker niemand anders dan jij invloed op? Ik zou graag zien dat deze vrouwen zich zelf helpen en wel zelf hun eigen leven gaan leiden.
Een van de ergste dingen die je een kind kan aandoen is een moeder die zich niet lekker voelt. (dit las ik gisteren toevallig in het 'Vrouwelijk Manifest' een spiritueel boek over het vrouw-zijn, en ik vind dit ook). Daarom maak ik mij daar toch een beetje boos over. Nog steeds lees ik uit de tekst een beetje dat de vrouw zich ondergewaardeerd voelt omdat zij van ánderen een 'status nog lager dan een straatveger' krijgt toebedeeld. Dus foei maatschappij en arme vrouwen. Maar hoewel ik het oprecht betreurenswaardig vind dat de samenleving zo opgebouwd is dat dit zo omschreven en geaccepteerd kan worden en dat wij dit zo vinden, ligt er toch ook een verantwoordelijkheid bij de vrouwen zelf.
Het gevoel van de vrouw is afhankelijk van wat de anderen van haar vinden, lees ik hier. Is de vrouw afhankelijk van de waardering van anderen om zich goed te voelen? Dat mag ik toch hopen van niet. Ik geloof er met heel mijn hart in dat iedereen en dus ook sociaal economisch minderbedeelde moeders zonder baan of met een baan die geen voldoening geeft, in staat zijn om de leiding te nemen over hoe zij hun leven leven en beleven. En als deze vrouwen dit zelf ook geloven dan zoeken en creëren ze hun eigen geluk. Dat hoeft geen geld te kosten.
Bovendien, als het moederschap teleurstelt en je hebt geen financiële middelen, hoe kan het dan overigens dat er voortdurend over 'kinderen' gepraat wordt. Denken deze mensen dat een 2e of 3e kind deze dingen zullen veranderen?
Ik snap echt dat het voor sommige moeders niet makkelijk is, geen geld, slechte behuizing, je kind moet gevoed worden, de wasmachine is stuk. Maar het is niet van de één op andere dag zo gekomen, en je hebt zelf de macht en kracht in je om het tij te keren. Ook al heb je geen cent extra, hoezeer je je gewaardeerd voelt heeft toch zeker niemand anders dan jij invloed op? Ik zou graag zien dat deze vrouwen zich zelf helpen en wel zelf hun eigen leven gaan leiden.
Subscribe to:
Posts (Atom)