Ik lees een boek over blijheid: "Stumbling on Happiness" van Daniel Gilbert, heel leuk boek, over hoe je geest je regelmatig voor het lapje houdt en hoe je denkt gelukkig te worden van dingen waar je eigenlijk helemaal niet blij van wordt.
Hierin wordt onder meer een stukje geschreven over een onderzoek uit 1977, waarin mensen in twee groepen zijn verdeeld. De ene groep krijgt vragen voorgelegd, die ze moeten beoordelen op de moeilijkheidsgraad. De andere groep krijgt dezelfde vragen voorgelegd, alleen nu met het antwoord erbij. Ook zij moeten de vragen beoordelen op hun moeilijkheid. Het blijkt dus dat degenen die het antwoord erbij hebben, de vragen supermakkelijk vinden, en de antwoorden echt wel geweten hadden. De groep zonder de antwoorden vond dezelfde vragen echt wel moeilijk.
Dit wil dus zeggen, dat wanneer je eenmaal iets weet, of meegemaakt hebt, je je in feite onmogelijk weer kan verplaatsen in de persoon en wereld die je was vòòr die tijd. Onze ervaringen en kennis kleuren direct de lens waardoor we de wereld bekijken, waarmee we ons verleden bekijken, ons heden en onze toekomst.
Ik vind het grappig om zelf te zien ook, hoe ik een zelfde boek of film, of cursus of standpunt, jaren later nogmaals bekijk door een nieuwe lens, met nieuwe invalshoeken en nieuwe kennis. Het heeft dan weer nieuwe betekenis of het heeft dan pas betekenis. Zo, is er nog een reden om je lens af en toe te verwisselen.
No comments:
Post a Comment