Mijn Droom...

Ik kan wel eens niet slapen. Dan lig ik wakker en dwalen mijn gedachten af, zoekend naar de precieze oplossing van waar de schoen wringt. Maar dan denk ik, oeps.. misschien moet ik me weer wat meer richten op wat ik wel wens in plaats op wat ik niet wens in mijn leven. Want ik heb namelijk wel een Droom.

En ik ben geen Martin Luther King. Toch droom ik al zolang ik een bewustzijn heb van een SAMENleving waar iedereen op zijn plek is. Waar zowel kinderen als volwassenen zelf de omstandig-heden creëren kunnen, om zich veilig te voelen. Veilig, en vrij, en in staat om het beste uit zichzelf te halen. Je volledige potentieel te (kúnnen, niet moeten!) ontwikkelen. Wat dat ook moge zijn. Zolang je er zelf maar tevreden mee bent. Doen waar je goed in bent. Ten behoeve van je eigen welzijn en dat van een ander. Een omgeving waarin rust, liefde genieten, gezondheid en respect bovenaan staan.  Noem mij een hippie. Maar dit is waar ik naar verlang. Een plek als de Shire.

Terug naar de natuur.  Waarin ieder zijn talent als vanzelf ontdekt en kan inzetten en ontwikkelen om dat er van nature een beroep op wordt gedaan. Waar ruimte is voor alle soorten mensen. Er hoeft geen geld verdiend te worden. Je hoeft alleen maar je bijdrage te leveren op de manier zoals jij dat het beste kan. En samen zet je prachtige dingen neer en til je de leefomgeving en mogelijkheden om te ontwikkelen naar een hoger niveau.  Want er is eten. Er is onderdak. Er is energie. Er zijn toch zeker meer mensen die dit willen.

Mensen die bereid zijn om dan dus ook niet meer te hebben dan nodig is. Meer dan nodig om gelukkig te zijn en om je bijdrage te leveren, aan een zinvol bestaan. Waar mensen gemoedelijk bij elkaar wonen en een beroep op elkaar kunnen doen. Waar we dingen delen. Waar je altijd bij elkaar kan aankloppen. Waar allerlei leefvormen zijn, waar ouderen en kleine kinderen van elkaar kunnen genieten en leren. Waar we zorgen voor elkaar. Waar we ons kwetsbaar kunnen opstellen en écht verbonden kunnen voelen. En er is tijd. Tijd om te zijn en te ervaren. Tijd om elkaar te waarderen en zinvol bezig te zijn.

Tijd om 'gewoon' te schilderen, te tuinieren, te spelen, of muziek te maken. Gewoon, te zijn. In je kracht staan. Al is dat bijvoorbeeld enkel, zorgen voor een ander. En energie en zin om te bouwen, onderhouden, leren en genieten.  Je kan elkaars lasten verlichten en tijd en ruimte verschaffen zodat ieder het eigen beste ding kan doen waarmee hij een bijdrage levert. De een doet de moestuinen met liefde, de ander rent achter de kleuters aan. Iemand bakt brood, en iemand onderwijst de kinderen, een ander ontwikkelt methoden voor het winnen van natuurvriendelijke energie. Waarom is dit zo moeilijk te realiseren.

Het is toch simpel dacht ik? We bouwen huizen en auto's en hele systemen die zichzelf in energie kunnen voorzien. We zijn zuinig op de natuur. We hebben respect voor alle leven wat er is. Af en toe komt dit weer boven drijven, en dan denk ik ach. Zo zit het nou eenmaal niet in elkaar. En dat stemt mij droef. Maar waarom niet? Waarom maken we het niet zo in elkaar? Als wij het allemaal willen dan kan het, toch? Aan wie geven wij de macht? Misschien is het tijd om op te staan en hiervoor (geweldloos) te strijden. Als we durven tenminste...